منشأ نقاشی فرسکو نامعلوم است، اما این تکنیک در عصر برنز در جزیره‌ی کرت و در دوران تمدن روم باستان در پمپی مورد استفاده قرار می‌گرفت.
ایتالیای رنسانس نیز پذیرای دوره‌ی باشکوهی از نقاشی فرسکو بود و می‌توان این هنر را در آثار چیمابوئه، جوتو، مازاچو، فرانجلیکو، کورِجو (کسی که شیفته‌ی تکنیک از پایین به بالا بود) و دیگر نقاشان از اواخر قرن سیزدهم تا اواسط قرن شانزدهم میلادی مشاهده کرد.
نقاشی‌های میکل آنژ در کلیسای سیستین (اثر مشهور او، آفرینش آدم)، نقاشی‌های رافائل در واتیکان و دیوارنگاره‌ی شام آخر اثر داوینچی در صومعه سانتا ماریا دل گرتزیه از مشهورترین نقاشی‌های سبک فرسکو در جهان هستند (ناگفته نماند که داوینچی اثر خود را به‌جای گچ خیس برروی دیوار گچی اما خشک خلق کرد.)